Barcelona – stolica Katalonii, która swoją atmosferą, pięknem i bogactwem zachwyci każdego. Stolica słynnej drużyny FC Barcelona, miejsce natchnienia Zafona, Picassa, Miro i Gaudiego oraz jedno z najbardziej kosmopolitycznych miast świata, jest turystyczną mekką Hiszpanii.

Osadę założyli Fenicjanie, a jako kolonia rzymska rozwinęła się do rangi jednaj z najważniejszych republik kupieckich Morza Śródziemnego. Pamiątkami tych czasów są ruiny murów obronnych znajdujące się obecnie na terenie Dzielnicy Gotyckiej. Rozwijające się szybko miasto stało się cennym trofeum dla Kartaginy, która na krótko je zajęła, następnie Swebów, Wandalów i Wizygotów, którzy utworzyli tu swoje państwo. W 712 r. dotarli do niej Maurowie, którzy zajęli miasto na prawie sto lat – w 802 r. Barcelona została odbita przez Ludwika, syna Karola Wielkiego, a wkrótce stała się stolicą "Marchii Hiszpańskiej". Do XII w. jej znaczenie jeszcze bardziej wzrosło, stała się stolicą niezależnego hrabstwa, a następnie Królestwa Aragonii. Po wcieleniu do Kastylii pozycja miasta osłabła. Kiedy Hiszpania zajęta była podbojami za oceanem Barcelona zaczęła rozwijać się jako port przeładunkowy, a następnie miasto przemysłowe, co zapewniło jej dalszy rozwój i zapewniło czwarte miejsce wśród uprzemysłowionych potęg świata. Katalonia, z Barcelona na czele wiele razy podejmowała próby zdobycia autonomii, a ostatnią zniweczyło zwycięstwo generała Franco w wojnie domowej. Po jego śmierci w regionie nastąpiło odrodzenie kulturowe – nastąpił powrót do dawnych tradycji, zaczęto używać zakazany przez ostatnie 36 lat język kataloński, który podczas Igrzysk Olimpijskich organizowanych w mieście w 1992 r. został oficjalnie uznany za drugi język regionu.

Miasto ograniczone jest z jednej strony morzem, a z drugiej wysokimi wzniesieniami, jednak nadal się rozwija. Stara część miasta straciła na znaczeniu w połowie XIX w., kiedy to powstało Eixample – sieć szerokich ulic i alei obejmująca tereny między starym miastem i portem. Pod koniec ubiegłego stulecia poszerzono ten obszar w stronę morza, a na miejscu starych, przemysłowych dzielnic z okazji organizacji Igrzysk wybudowano Via Olimpica i Port Olimpic.

Będąc w Barcelonie warto zobaczyć najstarszą część miasta – Barri Gotic – Dzielnicę Gotycką z wąskimi i urokliwymi uliczkami, zabytkami pamiętającymi XIII w., a nawet pozostałościami z czasów starożytnych. Wzniesienie w dzielnicy było niegdyś osobną wsią o nazwie Laia, gdzie po podbiciu miasta Rzymianie wznieśli świątynię Augusta, a osadę otoczyli murami. Najważniejszym zabytkiem dzielnicy jest katedra La Seu, która powstała na przełomie XIII i XIV w., choć jej główna fasada ukończona została dopiero pod koniec XIX w. Najbardziej okazałą częścią kościoła są dwie wysokie, ośmiokątne dzwonnice, a wewnętrzny, cichy krużganek z magnoliami, drzewkami cytrusowymi i biegającymi gąskami należy do najbardziej malowniczych zakątków miasta. Przechadzając się po uliczkach można ulec wrażeniu, że cofnęliśmy się do średniowiecza. Kamienne gotyckie domy, gwar kupiecki panujący przy małych sklepikach i muzyka wygrywana na tradycyjnych instrumentach przez miejscowych grajków robią ogromne wrażenie, zwłaszcza na osobach spodziewających się po Barcelonie gwaru nowoczesnego miasta. Obok katedry znajduje się Pałac Reial Major, będący niegdyś siedzibą hrabiów Barcelony, a następnie władców Aragonii. Obok niego znajduje się Kaplica św. Augusta, która jest znakomitym przykładem charakterystycznego gotyku katalońskiego. W obrębie dzielnicy znajduje się wiele przepięknych budowli, a często w ich piwnicach widać fundamenty zakładane jeszcze w czasach starożytnych. O odrębności i wyjątkowości budownictwa katalońskiego świadczyć może Palau de la Generalitat de Catalunya, w którym od XIV w. mieści się siedziba autonomicznego rządu. Wspaniale zdobiona gotyckimi elementami budowla należy do najbardziej wyjątkowych w całym mieście, a jej kaplica Sant Jordi, patio z drzewkami pomarańczowymi czy pozłacana komnata przeniesie nas do świata baśni.

Niedaleko Gotyckiej dzielnicy znajduje się imponujący kościół Santa Maria del Mar pochodzący z XIV w., który był niegdyś najważniejszym punktem dzielnicy żeglarzy i kupców, a jego rozmiary i piękno miały przywoływać wspomnienia potęgo miasta na Morzu Śródziemnym. W sąsiedztwie kościoła, w przepięknie odrestaurowanych pięciu pałacach mieści się bogate w zbiory Muzeum Picassa. Z pewnością nie można pominąć pałacu de la Musica Catalana, będącego wspaniałym przykładem architektury secesyjnej początku XX w. z ogromną salą koncertową, który został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kultury UNESCO, jako jedyny obiekt na świecie oświetlany naturalnym światłem.

Ciekawą częścią miasta jest Barceloneta – dzielnica, której wąskie uliczki, kolorowe domki i wiszące nad chodnikami pranie oddaje atmosferę rybackiego miasteczka, a tutejsze restauracje kuszą aromatami świetnie przyrządzonych owoców morza. Od Placu Katalonia do pomnika Kolumba biegnie 2-kilometrowa aleja spacerowa La Rombla, powstała w miejscu dawnej, sezonowej rzeki. Znajduje się tu wiele fontann, sklepów, kawiarni i rzeźb umilających spacerowanie oraz największe targowisko Barcelony - Boqueria. W jej sąsiedztwie znajdują się również cenne muzea sztuki i galerie z dziełami wybitnych artystów hiszpańskich. W końcowej części alei znajduje się bardzo ciekawe Muzeum Martim mieszczące się w starej, gotyckiej stoczni, która niegdyś mogła obsłużyć nawet 30 galer wojennych. Bez wątpienia najciekawszym eksponatem jest replika (naturalnych rozmiarów) statku "Galera Real", będącego flagowym okrętem Świętej Ligi, która w 1571 r. pokonała Turków pod Lepanto.

Barcelona ma bardzo wiele do zaoferowania: od zabytków pamiętających różne epoki po nowoczesne atrakcje jak parki rozrywki, park wodny, zoo i kolejkę linową z Barceloneta na wzgórze Montjuic, jednak bez wątpienia jej największym skarbem są dzieła Gaudiego. Żaden architekt na świecie nie wpłynął tak znacząco na wygląd miasta jak właśnie artysta urodzony w pobliskim Reus. Stworzył on nowe formy rzeźbiarskie i architektoniczne mieszając secesję z modernizmem, których wiele przykładów można podziwiać właśnie w tym otwartym na sztukę mieście. Najbardziej charakterystyczną budowlą jest kościół Sagrada Familia (Świętej Rodziny) – który początkowo miał być budowlą neogotycką, jednak prace przejął Antonio Gaudi, który dokończył kryptę i stworzył imponujący projekt wysokiej na 150 m świątyni. Artysta bardzo przeżywał budowę kościoła i dokładał wszelkich starań by jego dzieło było idealne, jednak nie udało mu się doczekać końca budowy. Świątynia składa się z trzech głównych naw, z czego najciekawszą jest dokończona przez artystę nawa wschodnia poświęcona Narodzeniu Chrystusa. Pozostałe poświęcone są Męce Pańskiej (zachodnia) i chwale Chrystusa (południowa). Warto zobaczyć też inne dzieła Gaudiego jak: Casa Mila, Casa Batllo czy Parc Guell, gdzie w jednym z domów mieszkał artysta, a następnie powstało tam muzeum jego imienia.

Spacer po Barcelonie jest niesamowitym przeżyciem, a poznanie jej z wielu stron wymaga wygodnych butów i sporo czasów, gdyż znajduje się tu wiele urokliwych miejsc pokazujących różne twarze tej światowej metropolii. Jednego można być pewnym – nie ma drugiego takie miasta.

Różnorodność regionalna, bogactwo smaków i aromaty hiszpańskiej kuchni sprawiają, że stała się ona jedną z najlepszych i najbardziej cenionych na świecie. Bogactwo smaków i odmienność w menu można zauważyć nie tylko porównując potrawy regionów nadmorskich, równinnych czy górskich, ale także między danymi prowincjami a nawet sąsiednimi miastami. W wielu regionach, głównie centralnych pojawia się kilka takich samych potraw jak gazpacho (chłodnik) czy ajo-arriero (duszony słony dorsz), ale jest wiele kuchni, które tylko w swoim regionie kultywują stare tradycje kulinarne, jak Katalonia, Kastylia-Leon, Lewant oraz miasta Segowia, Cuenca lub San Sebastian.

Cechą charakterystyczną wszystkich kuchni regionalnych jest zamiłowanie do świeżości, a bardzo dobrze rozwinięty transport sprawia, że obrót towarami jest bardzo szybki. Bogactwo owoców morza w menu centralnych regionów również nie jest przypadkiem, gdyż kilka godzin po wyłowieniu ryby czy inne morskie specjały są dowożone już do miast centralnej Hiszpanii. Dla ciekawostki można dodać, że właśnie w centralnie położonym Madrycie mieści się druga, największa hurtownia ryb na świecie.

Niezwykle popularne w Hiszpanii są tapas – przekąski serwowane do wina, piwa czy jako niewielki danie między głównymi posiłkami. Pochodzą one z Andaluzji i początkowo był to kawałek sera lub szynki kładziony przy szklance z winem, żeby nie dostał się do niej żaden kurz. Dziś każdy region Hiszpanii posiada swoje oryginalne i urozmaicone tapas, a nawet powstały niewielkie lokale gastronomiczne pod tą sama nazwą serwujące tylko przystawki i wino. Za najlepsze tradycyjne przystawki ceniona jest Sevilla, a nowoczesne i wymyślne dostaniemy w San Sebastian. Bywa, że przystawki są podawane w małych ilościach za darmo jeżeli wybieramy wino do degustacji lub inne lokalne trunki.

Hiszpańskie wina znane są na świecie od wielu stuleci, jednak zwiedzając poszczególne regiony tego pięknego kraju odkryjemy lokalne specjały dostępne tylko na małym obszarze przy pobliskich winnicach. Najbardziej znanym i cenionym gatunkiem wig hiszpańskich jest Rioja – czerwone wino wytwarzane z soku owoców rosnących w różnych strefach w regionie o tej samej nazwie. Tradycje jego wytwarzania sięgają aż II w., kiedy to Rzymianie zlecili uprawę winorośli z przeznaczeniem na wino dla legionistów. Istnieje również hipoteza, ze szczepy tutejszych roślin dotarły dzięki podbojom Rzymskim do Bordoux, gdzie również wytwarzane są z nich najlepsze wina. W średniowieczu, dzięki położeniu na szlaku do Santiago de Compostella wino zaczęło zyskiwać większą sławę, a w XVI w. poprzez porty morskie w Bilbao oraz Santander eksportowane były do Holandii i Anglii. Pod koniec XVIII w., zainspirowany podróżą do Bordoux ksiądz Don Manuel Quintano z Burgos wprowadził do produkcji dębowe beczki co znacznie poprawiło jakość win i szybkość ich transportu. W połowie XIX w. pobliskie winnice w Galicji, a następnie większość francuskich dotknęły epidemie chorób, co spowodowało przenoszenie się i zwiększenie produkcji regionu La Rioja. Rozwój i ekspansja na rynki światowe zostały zahamowane przez klęskę głodu w latach 30 ubiegłego wieku, kiedy to wykarczowano większość winnic pod uprawy zboża. Wiele winnic działa jednak do dnia dzisiejszego, a w 2 mieszczą się muzea przedstawiające procesy produkcji wina w dawnych latach.

Wschodnia Hiszpania zdobyła sławę ze względu na bogate, balsamiczne wina czerwone, które swoją historią sięgają czasów kiedy na ciemnych wzgórzach Tarragony kartuzjańscy mnisi sadzili specjalne odmiany winorośli. Dziś z tej właśnie okolicy pochodzą najmocniejsze i najdroższe hiszpańskie wina. Na wybrzeżu Costa Brava największą popularnością cieszy się jednak wino Cava – wyrabiane tradycyjnymi metodami i podawane schłodzone, zwłaszcza w upalne dni.

Innym tradycyjnym napojem alkoholowym jest sangria, która robiona jest na bazie wina, soków owocowych i często innych domieszek smakowych. Napój pochodzi z Walencji, ale rozpowszechniony jest głównie na wybrzeżach i w centrum kraju.

Do głównych dań, rzadko podaje się warzywa czy popularne u nas sałaty, ale można zamówić je osobno. Na północy kraju przed głównym daniem podawana jest często sałatka, a następnie danie główne. Po posiłku częstym deserem są świeże owoce lub hiszpański creme caramal występujący pod różnymi regionalnymi nazwami (w Andaluzji – tocino de cielo, w Katalonii – crema catalana).

Wybrzeże Morza Śródziemnego to głównie ryby podawane pod wieloma postaciami – od smażonych na ruszcie, przez wędzone, gotowane, do wyśmienitych zup i zapiekanek. Na stołach królują sałatki z dojrzałych w słońcu produktów, zapiekanki oraz warzywa z pieca, często faszerowane lokalnymi specjałami.

Kuchnia katalońska szczyci się lokalnym romesco – sosem z migdałami i pieprzem, który podawany jest z rybami lub cebulą z rusztu. Warto spróbować też zarzuelę – duszone owoce morza oraz escudelli – katalońskiego odpowiednika rosołu. Region słynie również z tradycyjnie wyrabianych kiełbas fuet oraz podawanego jako przystawka chleba z pastą pomidorową – Pa amb tomaquet.

Hiszpanie to naród uwielbiający tłum i zabawę. Często spotykają się w barach na rozmowy czy wspólne zabawy uciekając od siedzenia w domu. W większości, nawet niewielkich miast znakomitą porą spotkań są popołudnia, a po 20 ulice i bary zapełniają się ludźmi w każdym wieku, którzy prowadzą konwersacje. Uwielbiają się również bawić, z czego słyną na całym świecie, a ogromna ilość festiwali i świąt jest to tego znakomitą okazją.

Bez wątpienia najsłynniejszą tradycją hiszpańską jest korrida – widowisko walki człowieka z bykiem oglądane na specjalnie przystosowanych arenach i ogromnymi wodowaniami. Ten rodzaj rozrywki przywędrował razem z plemionami arabskimi i stanowił widowisko tylko dla elity. Torreador walczący z bykiem – z czasem posiadający bogato zdobione stroje i nakrycie głowy – drażni i zachęca byka do walki czerwoną płachtą (muletą), by ostatecznie wbić mu w kark włócznię. Bycie torreadorem było niegdyś zajęciem dla wybrańców, a niezwykła odwaga i spryt były nagradzane pozycją w społeczeństwie. W większości krajów, gdzie rozprzestrzeniły się hiszpańskie tradycje, ze względu na brutalność widowiska zamienione zostało ono na przedstawienie teatralne, jednak w samej Hiszpanii od wielu lat coraz bardziej budzi sprzeciw różnych środowisk. Niektóre regiony Hiszpanii jednak wycofują się z tradycyjnej korridy – jak. np. Parlament Katalonii rezygnujący z krwawych przedstawień od 1 stycznia 2012.

Najbardziej znanym tańcem hiszpańskim jest bez wątpienia flamenco – niezwykle ekspresyjny taniec nawiązujący do tradycji andaluzyjskich cyganów. Związane są z nim nie tylko specyficzna muzyka i śpiew, ale również barwne stroje, mimika twarzy i gesty tancerzy. Panie dumnie prezentują się w falbaniastych sukniach i kolorowych gorsetach, a panowie noszą czarne lub granatowe, obcisłe spodnie i białą koszulę z apaszką. Taniec ten wykonywany jest zarówno w parze jak również solo najczęściej przy akompaniamencie gitary, ale zdarza się też, że dodatkowo w tle brzmi flet lub wiolonczela. Najważniejszy we flamenco jest rytm – wygrywany na bębnach, kastanietach, obcasami butów, a do najczęstszych rekwizytów należą wachlarze, kwiaty i chusty. Występy odbywają się w specjalnych barach, czasem w tawernach, na niewielkich scenach teatrów, a czasem nawet na ulicach. Ekspresja, duma, żywiołowość i piękno tańca wymownie odzwierciedla przywiązanie Hiszpan do tradycji i potwierdzenia swego pochodzenia.

Mieszkańcy różnych regionów kraju bardzo się od siebie różnią, na co wpłynęła długa historia kraju, dostęp do zasobów naturalnych czy uleganie wpływom innych narodów. Dlatego często Hiszpanie mówią o sobie, że nie są jednolitym narodem, ale dzięki temu bardzo ciekawym i zróżnicowanym. Większość cudzoziemców kojarzy Hiszpanię z gorącą Andaluzją, gdzie dumni i bardzo doświadczeni przez los Hiszpanie wyrażają emocje poprzez rytmy flamenco. Z kolei Galicja to zielone wzgórza zasnute często mgłą, gdzie konserwatywni, ale gościnni mieszkańcy uwielbiają wracać do przeszłości. Katalończycy i Baskijczycy marzą o zauważeniu ich odrębności politycznej, społecznej i kulturalnej, a nawet niezależności od Hiszpanii. Tradycje regionalne tych terenów najlepiej uwidaczniają się w małych miejscowościach żyjących swoim powolnym życiem.

Dla Hiszpanów bardzo ważna jest rodzina, nie tylko jako duże, wielopokoleniowe zgromadzenie ale jako oparcie i siła społeczna. Wynikają z tego cechy szczególne tego społeczeństwa - odwaga w głoszeniu swoich poglądów, dążenie do realizacji celów, otwartość na nowości i przystosowanie do zmian. Mimo, że zazwyczaj największym autorytetem rodziny był mężczyzna, to właśnie kobieta wpływa najbardziej na życie rodziny. Radykalne zmiany w modelu rodziny i roli kobiet nadeszły po śmierci Franco i obaleniu reżimu. Wcześniej, jeszcze w latach 70. ubiegłego stulecia kobieta chcąc wyjechać z miast musiała posiadać pisemne upoważnienie męża do opuszczenia rodziny – oczywiście na krótko. Dziś liczba zawieranych małżeństwa od tamtej pory spadła prawie o połowę, a emancypacja i zaczerpnięcie modeli rodzinnych z innych krajów rozwiniętych poskutkowały lżejszym traktowaniem tradycji rodzinnych.

Cechą łączącą wszystkich Hiszpan jest luźne podejście do poczucia czasu. Radość płynąca z życia oraz spotkania z przyjaciółmi czy czas dla siebie są w tej kulturze równie ważne jak praca, a słynne powiedzenie "manana" – czyli przekładanie wszystkiego na później stało się wręcz tradycją i normalnym podejściem do załatwiania spraw. Umawiając się z Hiszpanem na spotkanie trzeba dokładnie ustalić godzinę, bo często podczas spóźnień pojawia się wymówka, że godzina ma 60 minut. Takie podejście do życia sprawia, że osoby z innych krajów Europy często źle odbierają ich niepunktualność, ale sami Hiszpanie podchodzą do tego jak do normalnego trybu życia.

Narodowym tańcem Katalonii jest sardana – wywodzący się z tradycji starego tańca sardana curta. Bardzo często organizowane są zawody tego tańca, podczas których szkoły tańca wystawiają po sześć par rywalizujących ze sobą techniką i harmonią ruchów oraz barwnymi strojami.

Podczas różnego rodzaju świąt na ulicach miast Katalonii można zobaczyć mieszkańców ubranych w kolorowe stroje tańczących z pałkami. Jest to charakterystyczny taniec, który prawdopodobnie wziął swój początek z tańców wojennych lub pasterskich, tańczony jest przez ponad 100 różnych zespołów, z których każdy posiada taki sam strój. Jest to niezwykle ekscytujący pokaz, w którym narastanie napięcia i zgranie ruchów i wystukiwanych rytmów ma ogromne znaczenie i wymaga długich treningów.

Na licznych pochodach w Katalonii pojawiają się postacie z dużymi głowami - Capgrossos, które w XVIII w. używane były do torowania drogi dla orszaku, zwykle religijnego. Miały one głównie twarze ludzkie, jednak po zakończeniu wojny domowej kiedy ulica stała się miejscem zabawy zaczęły przybierać najrozmaitsze postacie. Towarzyszą przeważnie olbrzymom Gegants, ale w ostatnich latach jest ich znacznie więcej, a ich rola zmieniła się z pomocniczej do jednej z głównych – tańczą, są maskotkami klubów, szkół, zabawiają tłum i robią psikusy.

Obchodom Bożego Ciała towarzysza tu często Cavalletes – postacie przypominające nasz lajkoniki lub też małe koniki, które od XV w. używane były do demonstracyjnego pokazania wygranej walki chrześcijan nad Maurami, a obecnie często używa się ich do parodiowania kawalerii. Z okazji tego święta pojawiają się też diabły i inne postacie nawiązujące do tradycji chrześcijańskich i historii regionu, które idą w wielkim pochodzie. Często podczas świat religijnych, jak również różnych festiwali ulica traktowana jest jak teatr.

Niecodziennym widowiskiem a Katalonii są Castells – czyli budowanie konstrukcji z ludzkich ciał, które miały symbolizować jedność Katalończyków, a trud w ich zbudowaniu – zmagania o wolność Katalonii. W ostatnich latach tradycja ta zyskała na znaczeniu dzięki licznym, nowym zespołom i osiąganiu konstrukcji sięgającej pięciu pieter.

W Katalonii dużą popularnością cieszą się instrumenty etniczne, tradycyjne tylko dla tego regionu. Powstają też liczne szkoły gry na tych instrumentach, a ich dźwięki często usłyszeć można na ulicach.

W odróżnieniu od większości światowych metropolii Barcelona ma do zaoferowania poza zwiedzaniem również wypoczynek. Świetnie zagospodarowane siedem piaszczystych plaż północnego wybrzeża gwarantuje zarówno relaks, jak i ogromny wachlarz sportów wodnych – od windsurfingu, przez nurkowanie, narty wodne po żeglarstwo. Świetnie wyposażony, malowniczy port jachtowy jest obowiązkowym punktem żeglarzy pływających po Morzu Śródziemnym. Pobliskie góry są ambitnym wyzwaniem dla miłośników wspinaczki i trekkingu, a wiele stadnin konnych umożliwia zwiedzanie wybrzeża na końskim grzbiecie. Bardzo popularne w Barcelonie są rowery, a ich wypożyczalnie znaleźć można na każdym kroku.

Barcelona jest bardzo ciekawym i absorbującym miastem, jednak jeżeli dysponujemy czasem warto również zwiedzić okolicę.

Girona – miasto sięgające historią czasów rzymskich, które ze względu na wiele bitew i chęci zagarnięcia go nazwano "miastem tysiąca oblężeń". Ciekawą częścią miasta jest dzielnica Call należąca do najlepiej zachowanych i największych dzielnic żydowskich w Europie. Można tu znaleźć wiele pamiątek minionej historii, jak: Banys Arabs – łaźnie arabskie z XIII w., dawny klasztor Sant Pere de Galligants, gdzie obecnie mieści się Muzeum Archeologiczne i najważniejszy kościół Girony – katedra gotycka, która posiada tylko jedną, ale za to największą na świecie nawę.

Empuries – ruiny położone w sąsiedztwie miasta L'Escala, które uznawane są za jedna z najważniejszych odkryć archeologicznych z czasów kolonizacji greckiej i rzymskiej. Ruiny miasta greckiego znajdują się bliżej wybrzeża, rzymskie usytuowane są na pobliskim wzgórzu, a między nimi znajduje się muzeum z cennym posągiem greckiego ojca medycyny – Asklepjosa.

Figures – katalońskie miasto, którego najsłynniejszym punktem jest Muzeu Daliego, które jako jedyne na świecie zostało stworzone przez artystę za jego życia. Dali zaprojektował muzeum jako wielki labirynt o różnych kształtach, a jego sale ozdabiają surrealistyczne dzieła artysty. Ciekawe jest bardzo malowidło znajdujące się pod kopułą, którego iluzjonistyczne wykonanie sprawia, że widać na nim twarz żony artysty – Gali. Co dziwne, patrząc na nie przez odwrócony teleskop można zobaczyć portret A. Linkolna – prezydenta Stanów Zjednoczonych. Inne ciekawe dzieła to "Deszczowy Cadillak" z unosząca się nad nim perska królową i totem z opon samochodowych. Na zwiedzanie trzeba poświęcić kilka godzin.

Ripoll – średniowieczne miasto z twierdzą i pochodzącym z IX w. klasztorem Santa Maria, uznanego za jedno z najwybitniejszych dzieł romańskich w Hiszpanii. Tutaj właśnie zaczęła się rekonkwista, a miejsce nazwano kolebką Katalonii.

Andora – jedno z najmniejszych państw Europy znajdujące się w sercu Pirenejów, do którego poza zapierającymi dech w piersiach widokami i przepięknymi zabytkami przyciąga strefa wolnocłowa. Andora jest demokratycznym księstwem – są dwie głowy państwa: biskup hiszpański i prezydent Francji, którzy pełnią funkcje reprezentacyjne, a sprawowanie władzy należy do rady Generalnej i premiera. Językiem urzędowym jest kataloński, ale można porozumieć się po francusku i hiszpańsku, ponieważ rodowici Andorczycy są mniejszością w swoim kraju. Od ostatnich lat ubiegłego wieku główną siła napędową stała się turystyka i jej obsługa, a co za tym idzie rozwinął się handel regionalnymi pamiątkami, towarami wolnymi od cła i obsługa hotelarsko-gastronomiczna. Na wycieczkę wymagany jest paszport.

Saragossa – piąte największe miasto Hiszpanii należące do regionu Aragonia, którego historia sięga I w. p.n.e. Przez wiele wieków była kolonią rzymską, siedzibą Wandalów i Wizygotów, aż do XI w. kiedy miasto stało się stolicą państwa muzułmańskiego. Po zdobyciu miasta przez chrześcijan stało się stolica Aragonii, a następnie siedzibą biskupstwa. Miasto było miejscem wielu walk i działań konspiracyjnych aż do II wojny światowej. Najbardziej charakterystycznym zabytkiem miasta jest przepiękna bazylika Nuestra Senora del Pilar z czterema wieżami i jedenastoma kopułami. W środku znajduje się figura Marii Panny na Kolumnie (el Pilar), która podobno ukazała się św. Jakubowi w 40 r. n.e. Kościół jest celem pielgrzymek w Hiszpanii, a głównym świętem połączonym z ogromnym napływem odwiedzających jest Fiesta de la Raza przypominająca o odkryciu Ameryki i dawnej potędze Hiszpanii (obchody główne 12 października). Inne cenne zabytki to katedra del Salvador pochodząca z XII w., która jest połączeniem stylu gotyckiego, mauretańskiego i baroku, renesansowa giełda z widocznymi wpływami florenckimi, most - Puente de Piedra i okazały Alkazar de la Aljaferia sięgający XI w. z meczetem, mauretańskim dziedzińcem i pałacem królów katolickich.

Montserrat – klasztor benedyktyński położony w górach w pobliżu Barcelony, będący głównym ośrodkiem religijnym Katalonii za sprawą Czarnej Madonny zwanej La Moreneta. Legenda głosi, ze figurkę wyrzeźbił św. Łukasz, a przywiózł ja na te tereny św. Piotr. W czasie panowania Maurów na tych terenach była ukrywana i odnaleziono ja dopiero w IX w. w jednej z pobliskich grot. Blisko "Świętej Jaskini" powstał klasztor, do którego dziś prowadzą 4 górskie szlaki oraz wjeżdża kolejka górska.

Terrassa – urokliwe miasto, którego ślady pozostawione przez historię sięgają czasów rzymskich. W średniowieczu otoczono je murami i wybudowano potężny zespół zamkowo-pałacowy, z którego do dziś zachowała się wieża obronna. Największy rozwój miasta nastąpił po rewolucji przemysłowej, głównie włókiennictwa. Powstało wtedy wiele budynków modernistycznych, jak Casa Baumann i kościół Masia Frexia. Wiele pamiątek po tym okresie można podziwiać w Muzeum Nauki i Technologii Katalonii, który mieści się w jednej z fabryk.

Port Aventura – największe w Hiszpanii wesołe miasteczko znajdujące się niedaleko Tarragony, które oferuje mnóstwo atrakcji zamkniętych w park tematyczny – na jego terenie możemy przenieść się do Chin, zaraz potem do Polinezji, Meksyku czy na Dziki Zachód. Głównymi atrakcjami są: Dragon Khan – największa kolejka górska w Europie, Stampida – kolejka górska z drewna oraz Hurakan Condor – wystrzeliwana wieża.

Tarragona – miasto, którego największym bogactwem są: imponująca katedra z XII w., wspaniałe dzieła sztuki romańskiej i pamiątki z czasów starożytnych. Warto zobaczyć też ruiny amfiteatru, którego położony jest przy plaży wykorzystując naturalne złamanie brzegu. Nie brakuje tu również alei spacerowych, z których największa – Rambla, prowadzi ku morzu, piaszczystej plaży i do portu. Z okolic tarragońskich winnic pochodzą jedne z najlepszych w kraju win, a proces wytwarzania tego trunku można zobaczyć w miejscowym muzeum.

Kiedy najlepiej wybrać się do Barcelony?
Barcelona jest miastem, które zaskakuje atrakcjami przez cały rok, jednak główny sezon wycieczkowy zaczyna się od marca i trwa do końca października, gdyż w miesiącach zimowych często zdarzają się deszcze. Najwięcej turystów przybywa tu w sezonie letnim ponieważ poza zwiedzaniem miasto oferuje znakomite warunki do wypoczynku na plaży. Jest wtedy też obowiązkowym punktem zwiedzania dla wypoczywających na Costa Brava i Costa Dorado.

Kalendarz imprez w mieście, jak i w regionie jest bardzo rozległy. W wigilię 6 stycznia w całym regionie pojawiają się trzej królowie, a przyjeżdżają na wielbłądach, statkami, a czasem helikopterem i rozdają drobne prezenty. Bardzo hucznie obchodzony jest ostatni tydzień karnawału, a nawet podczas Wielkiego Tygodnia pojawiają się barwne procesje. Niewątpliwie ciekawym wydarzeniem jest Dzień Św. Jerzego obchodzony 23 kwietnia – w dniu urodzin Szekspira i Cervantesa, który jako hiszpańskie święto róż i książek, uważane jest w Katalonii za święto zakochanych. Kwieciste dywany, barwne procesje i wiele przedstawień teatralnych na ulicy można zobaczyć w dniu Bożego Ciała, a w wigilię św. Jana (23 czerwiec) odbywa się huczne przywitanie lata i pokazy fajerwerków. W Barcelonie i wielu nadmorskich miejscowościach obchodzi się również święto rybaków przypadające na połowę lipca. Największym festiwalem miasta jest La Merce Festival zaczynający się 24 września – jest to szalony tydzień parad smoków, wielbłądów, zabawy i ustawiania Castells – ludzkich zamków.

Jaka waluta obowiązuje w Hiszpanii i jakie są orientacyjne ceny?
W Hiszpanii od 2002 r. obowiązuje wspólna dla całej Unii Europejskiej waluta – Euro. Konsekwencją tego są nieco wyższe ceny niż w Polsce, zwłaszcza jeżeli chodzi o posiłki w restauracjach. Mimo dużej dostępności owoce morza należą do najdroższych morskich specjałów, jednak w większości miejscowości jest wiele niewielkich tawern gdzie można spróbować taniej regionalnych potraw.

Gdzie i jakie pamiątki kupić w Barcelonie?
Wśród pamiątek największą popularnością cieszą się wachlarze, zdobione kastaniety, biżuteria, ceramiczne wyroby oraz gadżety związane z Barceloną. Mimo że maskotką regionu jest osiołek, zwykle większym zainteresowaniem cieszą się pamiątki związane z bykami. Często kupowane są wina, które nie są eksportowane za granicę, owoce i duże kawałki wędzonych szynek jamon, z których słynie region.

W Barcelonie jest ogromny wybór sklepów i centrów handlowych, jednak ciekawym przeżyciem będzie wizyta na największym targowisku miasta – Boqueria, gdzie można znaleźć oryginalne pamiątki, ręcznie robione dzieła, wyroby skórzane i wiele pamiątek związanych z miastem. Jest tu również ogromny wybór owoców i regionalnych produktów – od wędlin, przez wina, marynowane przetwory po słodkości, z których słynie region.

Innym wartym odwiedzenia miejscem jest pchli targ, znajdujący się w sąsiedztwie kościół Sagrada Familia, gdzie w poniedziałki, środy, piątki i soboty przed południem można znaleźć ciekawe i oryginalne skarby.

Duży wpływ na rytm dnia w Hiszpanii ma sjesta, jednak w większych miastach, jak Barcelona duże sklepy i centra handlowe nie mają przerw. Wiele małych sklepików czynna jest do godziny 13-14 i potem pod wieczór do 20, jednak zdarzają się też galerie i stoiska otwarte tylko do sjesty. Hiszpanie przeważnie wracają podczas sjesty na lunch do domu, który jest głównym posiłkiem w ciągu dnia.

Jaki czas obowiązuje w Hiszpanii?
Mimo dużej odległości od Polski, w Hiszpanii panuje taka sama godzina jak u nas. Ulega on zmianie tylko na Wyspach Kanaryjskich.

Jak poruszać się po Barcelonie?
Barcelona jest świetnie zorganizowanym miastem pod względem komunikacji miejskiej, co znacznie pomaga przy zwiedzaniu miasta. Najważniejszym środkiem transportu jest rozbudowane metro, a także sieć autobusów. Barcelona posiada dwa duże dworce autobusowe obsługujące połączenia lokalne i krajowe, a dworzec Nord mieszczący się w centrum, również międzynarodowe. W mieście znajdują się również dwa duże dworce kolejowe (RENFE) – Estacio de Franca blisko portu i Sants na zachodzie, które obsługują połączenia szybkich kolei dalekobieżnych, jak również wiele mniejszych dworców obsługujących koleje podmiejskie.
Znakomite połączenia istnieją również między lotniskiem Barcelona – El Prat oddalonym 12 km od centrum, skąd co kilkanaście minut kursują autobusy i pociągi.

Wbrew ogólnym twierdzeniom, że duże miasto ciągnie za sobą wysokie opłaty, tutejsze taksówki są tańsze niż w innych regionach Hiszpanii. Nie ma powszechnego obowiązku dawania napiwków, jednak powszechnie przyjęło się zaokrąglanie rachunków na korzyść taksówkarza.

Jakie plaże są w Barcelonie?
Barcelona posiada siedem piaszczystych plaż oddzielonych od siebie skałami, molem lub portem jachtowym, a rozciągają się one na północ od Barcelonety. Są bardzo dobrze zagospodarowane rekreacyjnie, a największą popularnością cieszą się plaże Sant Sebatia i podzielona na dwie części Barceloneta, gdzie organizowane są beach party i liczne zawody sportowe.

Przy hotelach wyższej kategorii lub w wybranych kurortach plaża jest usypywana sztucznie lub znacznie różni się od typowych plaż miejskich, dlatego wybierając kurort i hotel warto upewnić się do jakiej plaży będziemy mieli dostęp.

Jakie są ograniczenia celne w Hiszpanii?
Przewóz towarów podlega ograniczeniom ilościowym na zasadach obowiązujących w UE, co oznacza w praktyce, że rzeczy osobiste i sprzęt na własny użytek nie podlega ograniczeniom celnym. W przypadku towarów można wwozić i wywozić: do 800 szt. papierosów, 200 szt. cygar, 10 l spirytusu, 20 l mocniejszego alkoholu, 90 l wina i 110 l piwa.

Jakie dokumenty potrzebne są w razie konieczności skorzystania z służby zdrowia w Hiszpanii?
Publiczna służba zdrowia jest w Hiszpanii bezpłatna w podstawowym zakresie, o ile posiadamy wydaną przez NFZ Europejską Kartę Ubezpieczenia Zdrowotnego (EKUZ), o którą należy postarać się przed wyjazdem. Nie obowiązuje ona jednak w przypadku prywatnych wizyt i szpitali niepaństwowych gdzie należy mieć dodatkowe ubezpieczenie lub samemu opłacić leczenie. W zależności od ubezpieczyciela podawane są przed wyjazdem dane firm współpracujących, do których należy się zwrócić w razie konieczności skorzystania z prywatnej pomocy lekarskiej.

Ze względu na inną florę bakteryjną należy starannie wybierać restauracje lub jadać w hotelach i przestrzegać podstawowych zasad higieny. Turyści powinni pić wyłącznie wodę butelkowaną, ewentualnie gotowaną co najmniej 10 min. Szczepienia ochronne nie są wymagane i nie ma zagrożeń sanitarno-epidemiologicznych, niemniej przed wyjazdem warto sprawdzić czy szczepienia nie są zalecane sezonowo.

Dokumentem uprawniającym nas do pobytu na terenie Hiszpanii jest dowód osobisty lub paszport (o ile nie posiadamy dowodu). Obowiązują nas te same co w innych krajach Unii Europejskiej przepisy dewizowe oraz nie ma obowiązku meldunkowego, jeżeli nasz pobyt na terenie kraju nie przekracza 90 dni.

Szczegółowe i aktualne informacje można znaleźć na stronie Ministerstwa Spraw Zagranicznych: www.msz.gov.pl lub na stronie ambasad i konsulatów w Hiszpanii.

Najbliższe ambasady i polskie placówki dyplomatyczne:

Ambasada Rzeczypospolitej Polskiej w Królestwie Hiszpanii

Hiszpania, Madryt, Guisando 23 bis, 28035
Tel.: +34 913 736605 Tel. dyżurny: +34 913 769555
www.madryt.polemb.net

Wydział Konsularny Ambasady RP w Madrycie

Hiszpania, Madryt, Goya 15 4°, 28001
Tel.: +34 914 362 632 Faks: +34 913 736 624

Konsulat Generalny Rzeczypospolitej Polskiej w Barcelonie

Hiszpania, Barcelona, Avda. Diagonal, 593-595, piętro 6, 08014
Tel.: +34 93 3227234 Tel. dyżurny: +34 607735740
www.barcelonakg.polemb.net